آیت‌لله محمود رجبی، عضو جامعه مدرسین و رئیس مؤسسه آموزشی پژوهشی امام خمینی(ره) با بیان اینکه امام حسین(ع) باب رحمت واسعه الهی است زیرا هر کجا فکر می‌کردند که امکان هدایت فردی وجود دارد او را دعوت می‌کرد، گفت: حضرت دست ما را برای هدایت می‌گیرد به شرط آن که ما هم خودمان بخواهیم و اهل این مسیر باشیم.
رجبی افزود: در این روایت این نکته عجیب وجود دارد که افرادی که برای امام حسین(ع) اشک می‌ریزند در قیامت مشغول گفت و گو با آن حضرت هستند در حالی که در برخی روایات داریم که افراد هر چند صدسال ممکن است توفیق ملاقات با ائمه(ع) را داشته باشند. در روایت دیگری از صفوان جمال بیان شده است که امام صادق(ع) فرمودند: آیا به زیارت حسین(ع) می‌روی و او هم این پرسش را از امام صادق(ع) پرسید و ایشان جواب دادند من چگونه به زیارت ایشان نروم که هر شب جمعه همه اوصیاء و انبیاء و اولیاء به کربلا می‌روند و پیامبر(ص) افضل انبیاء است و به صفوان توصیه فرمودند که هر شب جمعه به آنجا برو.
قرضی که توصیه شده است
استاد حوزه علمیه با بیان اینکه براساس روایات زیارت امام حسین(ع) ارزش زیادی دارد، گفت: این نعمتی است که خداوند به ما عطا کرده است و باید قدردان آن باشیم و به نسل بعد هم ترویج کنیم تا افراد هر طوری هست خالصانه و با معرفت برای امام حسین(ع) گریه کنند و اشک بریزند. برخی افراد می‌گویند ما پول نداریم به زیارت برویم؛ نباید با این زیارت اینطور برخورد کنیم بلکه حتی در روایات سفارش شده است قرض کنید و بروید. ممکن است انسان گاهی گرفتار بیماری لاعلاجی شود و در این صورت حاضر است قرض کند تا چند روزی بیشتر زنده باشد و با زیارت هم باید اینگونه برخورد شود.
عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم تصریح کرد: اگر ما به آن چه امام صادق(ع) فرمودند باور داشته باشیم یعنی در شب جمعه همه انبیاء و اوصیاء و پیامبر(ص) در کربلا تشریف دارند در این صورت با عشق خواهیم رفت و با لطف خداوند هر شب جمعه هم این وضعیت وجود دارد. باید تفکر کنیم که چرا اشک برای امام حسین(ع) اینقدر ارزشمند است و او چه کرده است؟ اگر امام حسین(ع) نبود از دین چیزی باقی نمی‌ماند نه فقط اسلام و شیعه.
رجبی بیان کرد: اینکه امام خمینی(ره) فرمودند عزاداری‌ها، اسلام را زنده نگه داشته است به همین دلیل است. امروز اربعین و پیاده‌روی آن همه عالم را متوجه دین کرده است و ما باید قدردان چنین نعمت بزرگی باشیم.
عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم با بیان اینکه امام حسین(ع) هر کجا فکر می‌کردند که امکان هدایت فردی وجود دارد او را دعوت می‌کرد، گفت: امام(ع) در مسیر حرکت خود با عبدالله بن حر جعفی مواجه شد و فرستاده‌ای از قبیله خود عبدالله نزد او فرستاد ولی او نپذیرفت که به امام(ع) بپیوندند ولی خود امام(ع) سراغ او رفت و عبدالله حر وقتی با امام حسین(ع) مواجه شد منقلب شد. امام(ع) فرمودند عبدالله تو نمی‌خواهی خدا همه گناهان تو را ببخشد؟ البته او هم در نهایت اعلام عدم آمادگی کرد و گفت که من اگر بیایم لشکریان شما اندک هستند و من هم کشته خواهم شد و شکست ما قطعی است و او اسب خود را به امام پیشکش کرد ولی امام(ع) نپذیرفت. در اینجا باز امام(ع) فرمودند که پس اگر قصد همراهی با ما را نداری به جایی برو که صدای استغاثه ما را نشنوی وگرنه با صورت در جهنم خواهی افتاد.
عبرت از سرنوشت حر جعفی
رجبی بیان کرد: یعنی امام(ع) باز دوست دارد عذاب این فرد کمتر شود و حاضر نیست نسبت به ایشان نفرین و لعن بکند؛ امام حسین(ع) که اینقدر نسبت به بشر مهربان است برای ما هم اینطور است و محبت او به شیعیان بیش از محبت همه مادران عالم به فرزندانشان است. بنابراین ما چقدر باید اهل غفلت باشیم که رحمت‌الله الواسعه را که در زیارت اربعین فرموده است فراموش کنیم. زهیر در یک جلسه چنان متحول شد که در روز عاشورا فرمود من اگر هزار بار کشته و زنده شوم و باز کشته و زنده شوم دست از حسین برنمی‌دارم.
وی تأکید کرد: اگر انسان مراقب اعمال خودش نباشد ممکن است مانند عبدالله بن حر جعفی شود که اینقدر امام در حق او مهربانی و جوانمردی کرد ولی او خودش را به ساحل نجات نرساند. حضرت دست ما را می‌گیرد به شرط آن که ما هم خودمان بخواهیم و اهل این مسیر باشیم و شبیه زهیر و حر و امثال آنها شویم.
