در حقیقت پیامبر، قران ناطق و ایات قرانی در رفتار و خلق و خوی ایشان متجلی و مجسم شده بود. او چنان مردمی و از جنس انان بود که در هدایت مردم سر از پا نمی شناخت و از شدت دلسوزی چنان خود را در رنج انداخت که خداوند از ان در قران یاد کرد. او سراپا رافت و رحمت بود و به ویژه به محرومان و پابرهنگان و به تعبیری مستضعفان بیش تر از دیگران توجه می کرد.طوری می نشست که کسی که وارد مجلس می شد و پیامبر (ص) را نمی شناخت متوجه نمی شد که پیامبر خدا (ص) کدام یک از انان است.
پیامبر دارای خلق عظیم
خداوند در مورد پیامبر می گوید که او در اخلاق در قله انسانیت است. در سوره قلم ایه ٤ امده است (و انک لعلی خلق عظیم)[1] یعنی (و به راستی تو بر خلق عظیم استواری) قران این گونه پیامبر را می ستاید و او را دارای اخلاق و منشی بزرگ می داند که البته این موضوع خود می تواند مبحثی جداگانه باشد. چون بحثی بسیار مفصل است. این که قران با این بیان پیامبر را خطاب قرار می دهد و این گونه او را به داشتن (خلق عظیم) می ستاید امر ساده ای نیست.
نرمخویی پیامبر قرآن
همچنین پیامبر را به (نرم کلامی) و (نرم سخنی) می ستاید. یعنی پرخاشگر، تندخو و خشن نیست. قران می فرماید پیامبر کسی است که زود براشفته نمی شود و تند و تیز صحبت نمی کند. (ولو کنت فظاً غلیظ القلب لا نفضوا من حولک)[2] یعنی اگر تو درشت خو بودی از اطرافت پراکنده می شدند. و این همان راز است که چرا مردم از قبایل مختلف به گرد حضرت حلقه زدند و با او ماندند. در حقیقت پیامبر،قران ناطق و ایات قرانی در رفتار و خلق و خوی ایشان متجلی و مجسم شده بود. او چنان مردمی و از جنس انان بود که در هدایت مردم سر از پا نمی شناخت و از شدت دلسوزی چنان خود را در رنج انداخت که خداوند از ان در قران یاد کرد. او سراپا رافت و رحمت بود و به ویژه به محرومان و پابرهنگان و به تعبیری مستضعفان بیش تر از دیگران توجه می کرد.طوری می نشست که کسی که وارد مجلس می شد و پیامبر(ص) را نمی شناخت متوجه نمی شد که پیامبر خدا (ص) کدام یک از انان است.او قله فضایل و کمالات انسانی بود و در عمر با برکت خود رفتاری از خود بروز داد که حتی غیرمسلمانان هم ان هنگام که با زندگی ان حضرت اشنا شدند، جز تحسین و اعجاب از عظمت ایشان چیزی بر زبان نیاوردند. ر مجموعه ای که پیش رو دارید برخی از صفات و ویژگی های پیامبر اسلام که در قران به ان اشاره شده جمع اوری گردیده است.
پیامبر اکرم (ص) از جنس مردم
در ایه ۱۲۸ سوره توبه یکی از صفات پیامبر مِنْ اَنفُسِکُمْ[3] دانسته شده است یعنی پیامبر شخصی مردمی و از بین مردم بود نه اینکه جدای از مردم باشد. در واقع این صفت شدت ارتباط پیامبر با مردم را می رساند. مبلغین اسلامی نیز باید چنین صفتی را در خود ایجاد کنند و در بین مردم باشند نه اینکه جدای از مردم زندگی کنند.
پیامبر اسلام غمخوار امت
در همان ایه ۱۲۸ سوره توبه صفت دیگر پیامبر این گونه بیان شده است: عزیز علیه ما عنتم هر گونه ناراحتی و زیان و ضرری به شما برسد برای او سخت و ناراحت کننده است. متاسفانه بعضا ما در این صفت دنباله روِ پیامبرمان نیستیم و به خاطر حسادت ها، از سختی هایی که به دیگران می رسد نه تنها ناراحت نمی شویم بلکه خوشحال می شویم.
پیامبر خیرخواه مردم
صفت دیگری که در همان ایه ۱۲۸ سوره توبه برای پیامبر امده است این گونه بیان شده است: حریص علیکم به هر گونه خیر و سعادت شما، و به هر گونه پیشرفت و ترقی و خوشبختیان عشق می ورزد. از اینجا می فهمیم که حرص همیشه یک صفت منفی نیست بلکه می تواند مثبت هم باشد. در واقع اینکه انسان در چیزهای خوب مثل کسب علم و تقوا و هدایت دیگران و نفع رساندن به انها حریص باشد بد نیست بلکه خیلی خوب است.
تاریخ رحلت پیامبر اکرم (ص)
در تاریخ رحلت رسول اکرم (ص) میان شیعه و اهل سنت، اتفاق نظر نیست. زیرا تاریخ نگاران و سیره نویسان شیعه به پیروی از اهل بیت علیهم السلام، تاریخ رحلت پیامبر اکرم (ص) را روز دوشنبه 28 صفر سال یازدهم هجری قمری دانسته اند، ولیکن علمای اهل سنت تاریخ ان را در ماه ربیع الاول ذکر کرده اند و در این که چه روزی از ربیع الاول بوده است، اختلاف دارند. برخی روز اول، برخی روز دوم و برخی روز دوازدهم و عده ای روز دیگری از این ماه را بیان کردند. شیخ عباس قمی می گوید اکثر علمای اهل سنت روز رحلت پیامبر اکرم را در روز دوازدهم ماه ربیع الاول گفته اند. واقدی از جمله کسانی است که رحلت پیامبر اکرم را در روز دوشنبه دوازدهم ربیع الاول می داند.
لحظات قبل از رحلت پیامبر اکرم (ص) چگونه گذشت؟
در اخرین روزهای پیش از رحلت پیامبراکرم ایشان به علی (ع) وصیت نمودند که او را غسل و کفن کند و بر او نماز بگزارد. علی (ع) که جانش با جان پیامبر امیخته بود، پاسخ داد: (ای رسول خدا، می ترسم طاقت این کار را نداشته باشم). پیامبر (ص) علی (ع) را به خود نزدیک کرد. ان گاه انگشترش را به او داد تا در دستش کند. سپس شمشیر، زره و سایر وسایل جنگی خود را خواست و همه انها را به علی سپرد. فردای ان روز بیماری پیامبر (ص) شدت یافت اما او در همین حال نیز اطرافیان خود را درباره حقوق مردم و توجه به مردم سفارش می کرد. سپس به حاضران فرمود: (برادر و دوستم را بخواهید به اینجا بیاید). ام سلمه، همسر پیامبر گفت: (علی را بگویید بیاید زیرا منظور پیامبر جز او کس دیگری نیست). هنگامی که علی (ع) امد، پیامبر به او اشاره کرد که نزدیک شود. ان گاه علی (ع) را در اغوش گرفت و مدتی طولانی با او راز گفت تا ان که از حال رفت و بیهوش شد. با مشاهده این وضع، نواده های پیامبر (ص)، حسن و حسین (ع) به شدت گریستند و خود را روی بدن رسول خدا افکندند. علی (ع) خواست ان دو را از پیامبر (ص) جدا کند. پیامبر (ص) به هوش امد و فرمود: (علی جان ان دو را واگذار تا ببویم و انها نیز مرا ببویند، ان دو از من بهره گیرند و من از انها بهره گیرم). سرانجام پیامبر (ص) هنگامی که سرش بر دامان علی (ع) بود، جان به جان افرین تسلیم کرد.
پی نوشت ها
[1] قلم/4
[2] ال عمران/159
[3] توبه/128.
............................
پایگاه اطلاع رسانی حوزه
