كمترين مقداري كه در روايات مطرح شده است، «ده آيه در روز» مي‎باشد كه موجب خروج از غفلت و بي‎خبري مي‎گردد و به تدريج هوشياري و توجّه و دقت را در امر خود و ديگران، جايگزين مي‎نمايد:
«مَنْ قَرَأ عَشْرَ آياتٍ في لَيْلَةٍ لَمْ يُكْتَبْ مِنَ الغافِلينَ».[1]
(هركه در هر شب ده آيه بخواند از جمله بي‎خبران نوشته نخواهد شد).
قبلاً از سوره اعراف گذشت كه ياد خدا و انس با او در خلوتِ خويش، انسان را از غفلت بيرون مي‎كشد:
«وَ اذْكُرْ رَبَّكَ فِي نَفْسِكَ... وَ لا تَكُنْ مِنَ الْغافِلِينَ».[2]
در اين حديث شريف همين تأثير را براي روزي ده آيه بيان مي‎فرمايد.
در ادامه اين حديث و در احاديثي ديگر بر «قرائتِ پنجاه آيه» تأكيد شده است:
«وَ مَنْ قَرَأ خَمسينَ آيةً كُتِبَ مِنَ الذّاكِرينَ».[3]
(و هر كه پنجاه آيه بخواند از جمله ذاكرين نوشته خواهد شد).
«القُرآنُ عَهْدُ اللهِ إِلي خَلْقِهِ فَقد يَنْبَغي لِلْمَرءِ الْمُسلِمِ أنْ يَنْظُرَ في عَهدِهِ، وَ أنْ يَقْرَأ مِنْه في كُلِّ يَوْمٍ خَمسينَ آيَةً».[4] امام صادق ـ عليه السّلام ـ : (قرآن عهد خدا بسوي خلق خدا مي‎باشد پس يقيناً براي شخصِ مسلمان سزاوار است كه با دقت در عهد خويش بنگرد و از آن در هر روز پنجاه آيه بخواند).
«يَنْبَغي لِلرَّجُلِ إذا أصْبَحَ أنْ يَقْرَأ بَعْدَ التَّعْقيبِ خَمْسينَ آيَةً».[5] امام رضا ـ عليه السّلام ـ
(براي مرد سزاوار است هرگاه صبح نمود، بعد از تعقيبات نماز، پنجاه آيه بخواند).
در حديثي ديگر، قرائتِ يك سوره، قبل از خوابِ شبانه، تأكيد شده است:
«ما يَمْنَعُ التّاجِرَ مِنْكُم المَشْغُولَ في سُوقِهِ إِذا رَجَعَ إِلي مَنْزِلِهِ أنْ لا يَنامَ حَتّي يَقْرأ سُورَةً مِنَ القُرآنِ، فَيُكْتَبَ لَهُ مَكانَ كَلِّ آيَةٍ يَقْرءَوُها عَشَرُ حَسَناتٍ وَ تُمْحي عَنْهُ عَشْرُ سَيِّئاتٍ».[6] امام صادق ـ عليه السّلام ـ : (چه چيزي تاجر از شما را كه در بازارش مشغول به كار است مانع مي‎شود كه وقتي به منزل برمي‎گردد، نخوابد تا اينكه سوره‎اي از قرآن را بخواند پس برايش عوضِ هر آيه‎اي كه مي‎خواند ده حسنه نوشته شود و از او ده سيئه محو گردد).
وقتي امام به يك بازاري، اعتراض مي‎كند چرا هر شب يك سوره نمي‎خواند پس حالِ اهلِ علم چگونه است؟! مي‎بينيم حديثِ قبلي، پنجاه آيه را بعد از نماز صبح مطرح مي‎نمايد و اين حديث سوره‎اي را قبل از خواب شبانه، كه قابل جمع مي‎باشد كه مقصود هر دو عمل مي‎باشد و يا اينكه بر طبق حديث اول يك سوره يا پنجاه آيه در طول روز مورد نظر است كه حداكثر بايد قبل از خوابِ شبانه قرائت گردد.
مقدار قرائتِ مستمرِ روزانه با شأن و مقامِ قاري در ارتباط مي‎باشد كه ده آيه او را از غفلت بيرون مي‎برد و پنجاه آيه در جمله ذاكرين قرار مي‎دهد و بيشتر از آن، از اين قرار مي‎باشد:
«وَ مَنْ قَرَأ مِائَةَ آيَةٍ كُتِبَ مَنَ القانِتينَ، وَ مَنْ قَرَأ مِائَتي آيَةٍ كُتِبَ مِنَ الخاشِعينَ وَ مَنْ قَرَأ ثَلاثَ مِائِةِ‌ آيَةٍ كُتِبَ مِنَ الفائِزونَ وَ مَنْ قَرَأ خَمْسَ مِائَةِ آيَةٍ‌ كُتِبَ المُجْتَهِدينَ وَ مَنْ قَرَأ ألَفَ آيَةٍ كُتِبَ لَه قِنطارٌ وَ القِنطارُ خَمْسَةَ عَشَرَ ألفَ (خَمْسُونَ) مِثقالٍ مِنْ ذَهَبٍ، المِثْقالُ أرْبَعَةٌ وَ عِشْرُونَ قيراطاً أصغَرُها مِثلُ جَبَلِ أُحُدٍ و أكْبَرُها ما بَيْنَ السَّماءِ وَ الارْضِ!».[7]
(و هر كه صد آيه بخواند از جمله «قانتين» نوشته مي‎شود، و هر كه دويست آيه بخواند از «خاشعين» نوشته مي‎شود، و هر كه سيصد آيه بخواند از «فائزين» نوشته مي‎شود و هر كه پانصد آيه بخواند از «مجتهدين» نوشته مي‎شود و هر كه هزار آيه بخواند برايش قنطاري نوشته مي‎شود و هر قنطار پانزده ـ پنجاه ـ هزار مثقال از طلاست و هر مثقال بيست و چهار قيراط است كه كوچكترين آن همچون كوهِ احد و بزرگترين آن ـ باندازه ـ مابين آسمان و زمين مي‎باشد!).
در حديثي از امام باقر ـ عليه السّلام ـ از خصوصياتِ شيعه علي ـ عليه السّلام ـ «كثرتِ نماز و كثرتِ تلاوت قرآن» مي‎باشد:
«إنّما شيعَةُ عَليٍّ النّاحِلُونَ، الشّاحِبُونَ، الذّابِلُونَ، ذابِلَةٌ شِفاهُهُمْ مِنَ الصِّيامِ، كَثيرةٌ صَلوتُهُم، كَثيرَةٌ تِلاوَتُهُمْ لِلْقُرآنِ، يَفْرَحُ النّاسُ وَ يَحْزَنُونَ».[8]
(شيعة علي ـ عليه السّلام ـ صرفاً كساني هستند كه ضعيف اندام، رنگ پريده، خشكيده لب مي‎باشند لبهايشان از روزه خشكيده، نمازشان بسيار، تلاوتشان از قرآن فراوان مي‎باشد مردم شادي مي‎كنند و آنان در حزن و اندوه عاقبت خويش به سر مي‎برند).

پي نوشت ها:
[1] . بحارالانوار 89، ص196، ح 2.
[2] .اعراف/205.
[3] . بحارالانوار،همان.
[4] .الکافی،ج2،ص609،ح1.
[5] . بحارالانوار ،ج83،ص191.ح 53.
[6] . همان،ج89،ص202.
[7] . بحارالانوار 89 ،ص196، ح 2.
[8] . وسائل الشیعه،ج6،ص191.

----------------

منبع