صحیفه سجادیه - دعای شماره ۸ - فراز ۱

اللَّهُمَّ إِنيِّ أَعُوذُ بِكَ مِنْ هَيَجَانِ الْحِرْصِ، وَ سَوْرَةِ الْغَضَبِ، وَ غَلَبَةِ الْحَسَدِ، وَ ضَعْفِ الصَّبْرِ، وَ قِلَّةِ الْقَنَاعَةِ، وَ شَكَاسَةِ الْخُلْقِ، وَ إِلْحَاحِ الشَّهْوَةِ، وَ مَلَكَةِ الْحَمِيَّةِ.

بار خدایا به تو پناه مى‏برم از حرص و آز (بر دنیا، رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود: بى‏ نیازترین مردم کسى است که گرفتار حرص نباشد، و حضرت امام محمد باقر علیه‏ السلام فرمود: مثل حریص و آزمند «به دنیا» مثل کرم ابریشم است که هر چند پیچیدن ابریشم را بر خود فزونى دهد بیرون شدنش را دور «دشوار» سازد تا آنکه با اندوه بمیرد) و تندى غضب و خشم (رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود: هر که خشم خود را فرونشاند خدا او را عذاب و کیفر خود بازدارد) و تسلط حسد و رشک (بر دیگران که آن آرزوى زوال نعمت است از دیگرى براى خود، و چنین آرزوئى چه اظهار شود چه نشود حرام است برخلاف غبطه چون غبطه آنست که آرزو دارد مانند نعمت دیگرى برایش باشد بى‏آنکه زوال نعمت را از او بخواهد، حضرت صادق علیه ‏السلام فرمود: حسد ایمان را مى‏خورد چنانکه آتش هیزم را مى‏خورد) و سستى صبر و شکیبائى (در کار دنیا و آخرت، حضرت امام محمد باقر علیه ‏السلام فرمود: پدرم على ابن الحسین علیه ‏السلام هنگام وفات مرا به سینه گرفت و فرمود: پسرم تو را وصیت و سفارش مى‏کنم به آنچه پدرم هنگام وفاتش مرا به آن وصیت کرد به آنچه پدرش به او وصیت کرده: یا بنى اصبر على الحق و ان کان مرا یعنى اى پسرم بر آنچه حق و درست است شکیبا باش هر چند آن حق «در نظر تو» تلخ باشد) و کمى قناعت و خرسند نبودن به کمى قسمت و بهره‏ى خود (حضرت صادق علیه‏ السلام فرمود: در تو راه نوشته شده: پسر آدم باش همچنانکه مى‏خواهى، همانطور که مى‏کنى جزا داده مى‏شوى، کسى که به کمى رزق از جانب خدا راضى و خشنود باشد خدا کمى عمل را از او مى‏پذیرد، و کسى که به کمى از حلال راضى شود قوت و خوراکش آسان و کسب و پیشه ‏اش پاکیزه و از حد و مرز معصیت بیرون گردد) و سوءخلق و بدخوئى (حضرت صادق علیه ‏السلام فرمود: بدخلق خود را به مشقت و سختى مى ‏اندازد، و از آن حضرت پرسیدند: خلق نیکو چیست؟ فرمود: خود را هموار نما و سخنت را پاکیزه و برادرت را به خوشروئى ملاقات کن) و افراط (تجاوز از حد) خواهش نفس، و غلبه‏ ى حمیت (نکوهش شده که آنرا عصبیت و طرفدارى از ناحق گویند، و آن از لوازم خشم و سرفرازى و خودخواهى است، از حضرت على ابن الحسین علیه‏ السلام عصبیت را پرسیدند، فرمود: عصبیتى که دارنده‏ى آن گناهکار به شمار مى‏رود آنست که شخص مى‏بیند بدهاى قوم خود را بهتر از نیکان قوم دیگران. و اما حمیت پسندیده شده را غیرت «مردانگى» مى‏نامند، و آن در حفظ دین و مذهب حق یا در مال یا در اهل و ناموس یا در وطن و شهر به کار مى‏رود که از مکارم اخلاق و محاسن اعمال است).