ای آن که یاد او ( به زبان و دل و اندام مانند قرآن خواندن و اندیشه در مخلوقات و نماز بجا آوردن ) برای یاد کنندگان شرافت و بزرگی است ( نه آن که بر او منتی داشته باشند ) و ای آن که سپاسگزاری او سپاسگزاران را پیروزی ( بر نعمتها ) است ، و ای آن که فرمانبرداری او فرمانبرداران را رهایی ( از بدبختی دنیا و آخرت ) است ، بر محمد و آل او درود فرست ، و دلهای ما را به یاد خود از هر یادی و زبانهامان را به سپاس خود از هر سپاسی و اندامهامان را به طاعت خود از هر طاعتی به کار آر ( این مقامی است که آن را فنا در خدا می نامند ، و رسیده به این مقام در عالم وجود و هستی جز او چیزی نمی بیند ، زیرا هستی در نظرش اوست ، نه جز او ، چون از عالم کثرت تجاوز کرده و آن را پشت سر انداخته و از آن فراموش نموده ، و معنی وحدت وجود همین است ، نه آن که خدای تعالی با همه متحد است که محال و کفر است ) و اگر برای ما فراغتی از کارها مقدر نموده باشی پس آن را با سلامتی ( از آفات ) قرار ده که در آن ( از انجام اوامر تو چشم نپوشیده ) گناهی ما را درنیابد و خستگی به ما رونیاورد تا فرشتگان نویسنده بدیها با نامه ای خالی از یاد گناهانمان و نویسندگان نیکیهای از ما بر اثر آنچه نیکیهامان نوشته اند شادمان برگردند و هنگامی که روزهای زندگانی ما سپری شد و اوقات عمرمان به سر رسید و دعوت تو که از آن و از پذیرفتنش چاره ای نیست ما را احضار نماید ، پس بر محمد و آل او درود فرست ، و پایان آنچه نویسندگان کردارهامان برای ما ( روز قیامت ) می شمارند توبه پذیرفته شده قرار ده که پس از آن ما را بر گناه که بجا آورده و نافرمانی که کرده ایم باز نداری ( و توبیخ و سرزنشمان فرمایی ) و روزی که اخبار بندگانت را آزمایش می کنی ( به حسابشان رسیدگی می نمایی ) در برابر گواهان ( فرشتگان و انبیاء و ائمه علیهم السلام ) پرده ای که ( گناهان را ) به آن پوشانده ای از روی کار ما بر مدار ( ناگفته نماند : قبول توبه از گناه پیش از رسیدن مرگ و معاینه او برزخی است ، و پس از مشاهده آن اجماع بر آن است که توبه پذیرفته نخواهد شد ، چنان که قرآن شریف بر آن گویاست ” سوره ۴ ، آیه ۱۸ ” : ولیست التوبة للذین یعملون السیئات حتی اذا حضر احدهم الموت قال انی تبت الان ولا الذین یموتون وهم کفار اولئک اعتدنا لهم عذابا الیما ” و توبه کسانی که گناهان بجا می آورند تا این که مرگ یکی از ایشان برسد و بگوید : اکنون توبه نمودم پذیرفته نیست ، و نه توبه کسانی که در حال کفر می میرند ، آنان که بر ایشان عذاب دردناک آماده ساخته ایم ” ابن وهب گفته : شنیدم حضرت صادق – علیه السلام – می فرمود : هرگاه بنده ای توبه نصوح ” توبه ای که تصمیم بر نشکستن آن داشته باشد ” نماید خدا او را دوست داشته گناهان بر او می پوشاند ، گفتم : چگونه گناهان بر او می پوشاند ؟ فرمود : گناهانی که دو فرشته بر او می نویسند از یادشان می برد ، و به اعضای او و قطعات زمین وحی می فرماید که گناهانش را بر او پنهان نمایند ، پس هنگامی که در پیشگاه خدای تعالی می آید گواهی نیست که به گناهی از گناهان او گواهی دهد ) تویی که به هر که تو را بخواند مهربان و به هر که تو را آواز دهد ( چیزی بخواهد ، درخواستش را ) روا کننده ای ( حضرت صادق – علیه السلام – فرمود : هر که ده بار بگوید : یا الله به او گفته می شود : لبیک ما حاجتک یعنی البته به خواسته ات می رسی حاجتت چیست ؟ )