صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۱ - فراز ۷

كَالْجَاهِلِ بِقُدْرَتِكَ عَلَيْهِ، أَوْ كَالْمُنْكِرِ فَضْلَ إِحْسَانِكَ إِلَيْهِ حَتَّى إِذَا انْفَتَحَ لَهُ بَصَرُ الْهُدَى، وَ تَقَشَّعَتْ عَنْهُ سَحَائِبُ الْعَمَى، أَحْصَى مَا ظَلَمَ بِهِ نَفْسَهُ، وَ فَكَّرَ فِيما خَالَفَ بِهِ رَبَّهُ، فَرَأَى كَبِيرَ عِصْيَانِهِ كَبِيراً وَ جَلِيلَ مُخَالَفَتِهِ جَلِيلًا.

مانند کسى که به قدرت و توانائى تو بر خود نادان، یا بسیارى احسان تو را به خود انکار کرده باشد (چون جاهل و منکر در اوامر او کوتاهى کرده و نواهیش را انجام مى‏دهد ولى عالم و داناى به حق او اگر چنین کند کار نادان و منکر کرده است) تا چون دیده ‏ى هدایت و رستگارى براى او گشوده و ابرهاى کورى (گمراهى) از پیش او باز شد، آنچه به آن خود را ستم نموده شمرده، و در آنچه به آن پروردگارش را مخالفت کرده اندیشیده، پس گناه بزرگش را بزرگ و مخالفت عظیمش را عظیم دیده.

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۵۲ - فراز ۸

فَأَسْأَلُكَ يَا مَوْلَايَ سُؤَالَ مَنْ نَفْسُهُ لَاهِيَةٌ لِطُولِ أَمَلِهِ، وَ بَدَنُهُ غَافِلٌ لِسُكُونِ عُرُوقِهِ، وَ قَلْبُهُ مَفْتُونٌ بِكَثْرَةِ النِّعَمِ عَلَيْهِ، وَ فِكْرُهُ قَلِيلٌ لِمَا هُوَ صَائِرٌ إِلَيْهِ.

پس از تو درخواست مى‏کنم- اى مولى و مهتر من- درخواست کسى که بر اثر آرزوى درازش بکار بیهوده مشغول (و از آخرت دورى گزیده) و تن او از جهت آرمیدن رگهایش (نگران نبودنش از عذاب و کیفر) غافل و بیخبر، و دلش به سبب بسیارى نعمت و بخشش بر او گرفتار و پیرو هوا و خواهش، و اندیشه ‏اش براى آنچه به سوى آن بازمى‏گردد (آخرت) اندک است.

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۵ - فراز ۱۴

وَ أَنْتَ الَّذِي دَلَلْتَهُمْ بِقَوْلِكَ مِنْ غَيْبِكَ وَ تَرْغِيبِكَ الَّذِي فِيهِ حَظُّهُمْ عَلَى مَا لَوْ سَتَرْتَهُ عَنْهُمْ لَمْ تُدْرِكْهُ أَبْصَارُهُمْ، وَ لَمْ تَعِهِ أَسْمَاعُهُمْ، وَ لَمْ تَلْحَقْهُ أَوْهَامُهُمْ، فَقُلْتَ اذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ، وَ اشْكُرُوا لِي وَ لَا تَكْفُرُونِ، وَ قُلْتَ لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ، وَ لَئِنْ كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِي لَشَدِيدٌ.

و توئى آنکه به سخن خود از (عالم) غیب و نهان خویش (که دیده ‏ها و خردها به آن راه ندارد، و به وسیله‏ ى وحى به پیغمبران و خبر دادن ایشان دانسته مى‏شود) و به ترغیب و خواهان نمودن خود که بهره‏ ى آنان را در بر دارد هدایت و راهنمائیشان نمودى بر چیزى (حقائقى) که اگر آن را از آنها مى ‏پوشاندى چشمهاشان آن را درنمى‏ یافت، و گوش هاشان آن را حفظ نکرده فرا نمى‏ گرفت، و اندیشه‏ هاشان به آن نمى‏رسید، پس فرمودى (قرآن کریم «س 2 ى 152( اذکرونى اذکرکم، و اشکروا لى و لاتکفرون): مرا (به دعا و درخواست، یا در دنیا) یاد کنید تا شما را (به اجابت و روا شدن، یا در آخرت) یاد کنم، و مرا سپاسگزارید و ناسپاسى ننمائید، و فرمودى (قرآن مجید «س 14 ى 7( لئن شکرتم لازیدنکم، و لئن کفرتم ان عذابى لشدید): هر آینه اگر (مرا بر نعمتى که به شما داده ‏ام) سپاسگزارید شما را فزونى دهم، و اگر ناسپاسى کنید همانا کیفر من سخت است (شما را به کیفر سخت خواهم رسانید).

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۲ - فراز ۱۱

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ أَدِمْ بِالْقُرْآنِ صَلَاحَ ظَاهِرِنَا، وَ احْجُبْ بِهِ خَطَرَاتِ الْوَسَاوِسِ عَنْ صِحَّةِ ضَمَائِرِنَا، وَ اغْسِلْ بِهِ دَرَنَ قُلُوبِنَا وَ عَلَائِقَ أَوْزَارِنَا، وَ اجْمَعْ بِهِ مُنْتَشَرَ أُمُورِنَا، وَ أَرْوِ بِهِ فِي مَوْقِفِ الْعَرْضِ عَلَيْكَ ظَمَأَ هَوَاجِرِنَا، وَ اكْسُنَا بِهِ حُلَلَ الْأَمَانِ يَوْمَ الْفَزَعِ الْأَكْبَرِ فِي نُشُورِنَا.

بار خدایا بر محمد و آل او درود فرست، و به وسیله‏ ى قران خیر و نیکى و آراستگى بردن ما را ثابت و پابرجا گردان، و در دل گذراندن اندیشه ‏هاى بد را از سلامتى درونهاى ما بازدار، و چرکى دلهامان (غفلت، نادانى، سختى و مانند آنها) و علاقه‏ ها و وابستگى گناهانمان را بشوى (از میان ببر) و کارهاى پراکنده شده‏ ى ما را فراهم آور، و در جاى صف بستن و به یک رشته درآمدن در پیشگاهت (روز رستاخیز) تشنگى ما را در جاهاى بسیار گرم سیراب نما، و در روز ترس بزرگ (روز قیامت) هنگام زنده شدنمان ما را به جامه‏ هاى امان و زنهار (از آتش دوزخ) بپوشان.

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۲ - فراز ۱۰

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اجْعَلِ الْقُرْآنَ لَنَا فِي ظُلَمِ اللَّيَالِي مُونِساً، وَ مِنْ نَزَغَاتِ الشَّيْطَانِ وَ خَطَرَاتِ الْوَسَاوِسِ حَارِساً، وَ لِأَقْدَامِنَا عَنْ نَقْلِهَا إِلَى الْمَعَاصِي حَابِساً، وَ لِأَلْسِنَتِنَا عَنِ الْخَوْضِ فِي الْبَاطِلِ مِنْ غَيْرِ مَا آفَةٍ مُخْرِساً، وَ لِجَوَارِحِنَا عَنِ اقْتِرَافِ الْآثَامِ زَاجِراً، وَ لِمَا طَوَتِ الْغَفْلَةُ عَنَّا مِنْ تَصَفُّحِ الِاعْتِبَارِ نَاشِراً، حَتَّى تُوصِلَ إِلَى قُلُوبِنَا فَهْمَ عَجَائِبِهِ، وَ زَوَاجِرَ أَمْثَالِهِ الَّتِي ضَعُفَتِ الْجِبَالُ الرَّوَاسِي عَلَى صَلَابَتِهَا عَنِ احْتَِمالِهِ.

بار خدایا بر محمد و آل او درود فرست، و قرآن را براى ما در تاریکی هاى شب (که در آن وحشت و ترس پیش آید) مونس و آشنا، و از تباهکاری هاى شیطان (برانگیختن او انسان را بر آنچه سزاوار نیست) و از در دل گذراندن اندیشه‏ هاى بد حافظ و نگاهدارنده، و براى گامهاى ما از بردنشان ما را به سوى گناهان، بازدارنده، و براى زبان هامان از فرورفتن در باطل و نادرستى (دروغ، بیهوده و بیجا سخن گفتن) بى‏آنکه از مرض و بیمارى باشد گنگ‏ کننده، و براى انداممان از بجا آوردن گناهان منع‏ کننده، و براى تامل و اندیشه ‏ى در عبرت و پند گرفتن (از گرفتاران به اعمال و کردار خویش) که غفلت و فراموشى ما آن را در هم پیچیده گشاینده گردان تا فهم و دانستن شگفتیها (علوم و مواعظ و حکم) و مثلها و داستانهاى منع‏ کننده‏ى (از گناهان) آن را، که کوه هاى استوار با سختى آنها از زیر بار رفتن آن ناتوانند، به دل هاى ما برسانى (اشاره به فرمایش خداى تعالى «س 59 ى 21(: لو انزلنا هذا القران على جبل لرایته خاشعا متصدعا من خشیه الله و تلک الامثال نضربها للناس لعلهم یتفکرون یعنى اگر این قرآن را بر کوهى مى ‏فرستادیم مى ‏دیدى که کوه «با بزرگى و سختى» از ترس خدا فروتن و شکافته و از هم ریخته مى‏ گشت، و این مثلها را براى مردم مى ‏زنیم امیدوار باش که ایشان تفکر و اندیشه نمایند «در این بیان توبیخ و سرزنش است بر سخت دلى انسان و فروتنى نکردن او هنگام خواندن قرآن و اندیشه نکردنش براى آنچه در آنست)».

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۲ - فراز ۱۶

اللَّهُمَّ إِنَّكَ أَمَرْتَنِي فَتَرَكْتُ، وَ نَهَيْتَنِي فَرَكِبْتُ، وَ سَوَّلَ لِيَ الْخَطَاءَ خَاطِرُ السُّوءِ فَفَرَّطْتُ.

بار خدایا تو مرا (به کار نیک) فرمان دادى (فرمانت را) بجا نیاوردم، و مرا (از کار زشت) نهى کرده بازداشتى من (آن را) بجا آوردم، و اندیشه‏ ى بد خطاء و نادرستى را براى من آراست پس (در انجام فرمانت) تقصیر و کوتاهى کردم.

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۷ - فراز ۴

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ أَنْسِهِمْ عِنْدَ لِقَائِهِمُ الْعَدُوَّ ذِكْرَ دُنْيَاهُمُ الْخَدَّاعَةِ الْغَرُورِ، وَ امْحُ عَنْ قُلُوبِهِمْ خَطَرَاتِ الْمَالِ الْفَتُونِ، وَ اجْعَلِ الْجَنَّةَ نَصْبَ أَعْيُنِهِمْ، وَ لَوِّحْ مِنْهَا لِأَبْصَارِهِمْ مَا أَعْدَدْتَ فِيهَا مِنْ مَسَاكِنِ الْخُلْدِ وَ مَنَازِلِ الْكَرَامَةِ وَ الْحُورِ الْحِسَانِ وَ الْأَنْهَارِ الْمُطَّرِدَةِ بِأَنْوَاعِ الْأَشْرِبَةِ وَ الْأَشْجَارِ الْمُتَدَلِّيَةِ بِصُنُوفِ الَّثمَرِ حَتَّى لَا يَهُمَّ أَحَدٌ مِنْهُمْ بِالْإِدْبَارِ، وَ لَا يُحَدِّثَ نَفْسَهُ عَنْ قِرْنِهِ بِفِرَارٍ.

بار خدایا بر محمد و آل او درود فرست، و هنگام روبرو شدنشان با دشمن یاد دنیاى فریب‏ دهنده‏ ى گول زننده را فراموششان گردان، و اندیشه‏ هاى مال و دارائى گمراه ‏کننده را از دلهاشان بزدا، و بهشت را برابر چشمشان قرار ده، و از آن بهشت آنچه آماده ساخته ‏اى از جاهاى همیشگى و سراهاى ارجمند و زنهاى زیبا و جوی هائى که به آشامیدنی هاى گوناگون روان شده و درخت هائى که به انواع میوه‏ ها خم گشته جلو چشمشان نمایان کن تا کسى از ایشان آهنگ روى برگرداندن (از دشمن) نکند و گریختن از (برابر) مانند خود را با خویش گفتگو ننماید.

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۱۵ - فراز ۵

وَ فِي خِلَالِ ذَلِكَ مَا كَتَبَ لِيَ الْكَاتِبَانِ مِنْ زَكِيِّ الْأَعْمَالِ، مَا لَا قَلْبٌ فَكَّرَ فِيهِ، وَ لَا لِسَانٌ نَطَقَ بِهِ، وَ لَا جَارِحَةٌ تَكَلَّفَتْهُ، بَلْ إِفْضَالًا مِنْكَ عَلَيَّ، وَ إِحْسَاناً مِنْ صَنِيعِكَ إِلَيَّ.

در حالیکه در بین آن بیمارى کردارهاى پاکیزه ‏اى است که دو فرشته ‏ى نویسنده‏ ى اعمال برایم نوشته‏ اند، کردارى که نه دلى در آن اندیشه نموده، و نه زبانى به آن گویا گشته، و نه اندامى (در انجامش) رنج کشیده، بلکه (نیکی هاى نوشته شده در این اوقات) فضل و احسان تو است بر من (رسول خدا صلى الله علیه و آله فرموده: خداى عزوجل به فرشته‏ اى که به مومن موکل است هنگامى که بیمار مى ‏شود مى‏فرماید: براى او بنویس آنچه را که در تندرستى براى او مى ‏نوشتى، زیرا من او را گرفتار نموده‏ ام، و هم آن حضرت فرموده: درد سر یک شب هر گناهى جز گناهان بزرگ را از بین مى‏برد).