به گزارش خبرنگار خبرگزاری اهلبیت(ع) ـ ابنا ـ از این مراسم، «حجتالاسلام والمسلمین روحی» از شاگردان نزدیک حضرت آیتالله العظمی بهجت(ره) در همایش “پارسای پرهیزگار” که به مناسبت نکوداشت مقام علمی و معنوی ایشان برگزار شد، با بیان اینکه یکی از مشخصات مرحوم آیتالله بهجت نفی انانیت بود، گفت: «ایشان بدون شک از جمله افرادی بودند که به معنای واقعی “عبد” بود».
روحی با ذکر نمونه های زیر ادامه داد: من میخواهم عبودیت ایشان را همانگونه که هست بگویم:
* آیتالله بهجت در هنگام تدریس در شرایط جوی مختلف، دم در مینشستند و سرما و گرما اول ایشان را آزار میداد. این کار ایشان پیروی از سیره امام صادق(ع) بود.
* معمولا روال تدریس در حوزه این گونه است که در مورد یک مسأله ابتدا نظرات دیگران گفته میشود، سپس نظر خود را می گویند و شاید بعدها معلوم شود که نظر شخص دیگری بوده است. در حالی که آقای بهجت بدون ذکر نام علما، نظریات را یادآور میشدند تا با نقد نظر آن صاحبنظر، شأن وی پایین نیاید؛ سپس نظر خود را به صورتی بیان میکرد که گویی نظر ایشان نیست.
* بنده یک بار هم نشنیدم که آقای بهجت بگوید که من فلان کار را کردم! فقط یک بار به خاطر دارم که گفتند: «آقای نائینی انسانی بود که در علم، تقوا و عرفان سرآمد بود؛ من خود پشت سر ایشان نماز میخواندم».روحی ادامه داد: در همین حال شاهد بعضی امور بودم که ناگهان به خود آمد، روی خود را پوشاند و بعد موضوع را عوض کرد!
* یکی از افرادی که بعدها به جرم مفاسد اقتصادی محکوم شد، در زمان اوج کارش به دیدار آقای بهجت آمده بود. هنگامی که آقای بهجت ایشان را دیدند، به او گفتند: «از کارهای خوب و بد خود استغفار کن».
..
* زمانی که کتاب مناسک او را میخواستند منتشر کنند، فرزند ایشان با استخاره تصمیم گرفت در آن بنویسند: “آیتالله بهجت” ؛ زمانی که ایشان متوجه این مسأله شدند، با فرزند خود برخورد کرد.ند
* ایشان مسجد فاطمیه را معبد خود قرار دادند و با وجود مرجعیت و تقاضاها حاضر نشدند در مسجد اعظم که به او پیشنهاد میشد، نماز بخواند.
* ایشان وقتی می خواستند نصیحت یا انتقادی کنند هرگز نمیگفتند: این کار را بکن، این کار را نکن. بلکه با ذکر حادثهای مطلب را به طرف مقابل میفهماندند.
* ایشان هرگز اسم کسی را به بدی یاد نکردند. این درس خوبی برای ماست تا با ترک غیبت به خداوند نزدیک شویم.
منبع:www.abna.ir