بادهاى باران‏زا

 بادها، مأموریت‏هاى متفاوتى دارند. آن‏ها گرده‌ی گل گیاهان را از درختى به درخت دیگر منتقل مى‏كنند. گرده‏هاى نر، بر گل‏هاى ماده مى‏نشیند و درخت بارور مى‏شود. ابرها به وسیله‌ی باد جابجا مى‏شوند و در محیط‌هاى مناسب مى‏بارند و به این ترتیب، آب در طبیعت گردش مى‏كند و آبادانى پدید مى‏آورد. خالق یكتا مى‏فرماید:

 و بادها را باردار كننده فرستادیم. پس، از آسمان آبى فرو فرستادیم و شما را با آن سیراب كردیم و شما انبار كننده‌ی آن نیستید.

    آیه‌ی 22

 ما وارث هستیم

 خالقِ یكتا، انسان را مى‏آفریند و به او مدت معینى عمر مى‏دهد. سپس او را در این جهان مى‏میراند و براى زندگى جاوید در جهان آخرت به سراى باقى انتقال مى‏دهد. اوست كه همیشه زنده است و از گذشتگان و آیندگان باخبر است و مى‏فرماید:

 و به یقین ما هستیم كه زنده مى‏كنیم و مى‏میرانیم و ما وارث هستیم. و به یقین پیشینیان شما را شناخته‏ایم و آیندگان را هم شناخته‏ایم و به راستى پروردگار توست كه آنان را محشور مى‏كند. به راستى او حكیم داناست.

    آیات 23 الى 25

 گِل خشكیده

 خداوند یگانه، انسان را از گل خشكیده آفرید و قبل از انسان، جن را از آتش گرم و سوزان خلق كرده بود. جن‏ها موجوداتى با شعور و بااراده هستند كه از حواس ما پنهانند. در قرآن مى‏خوانیم:

 و به یقین انسان را از گِلى خشكیده، از گِلى سیاه و بد بو آفریدیم. و پیش از آن، جن را از آتشى سوزان خلق كردیم.

    آیات 26 و 27

 بیرون شو!

 خداوندِ یگانه، بشر را آفرید و به فرشتگان فرمان داد كه براى او سجده كنند. فرشتگان همه اطاعت كردند و به سجده درآمدند، جز ابلیس كه متكبرانه سجده نكرد. خداوند یگانه از او پرسید: «چرا سجده نكردى؟» ابلیس گفت: «مقام من از او بالاتر است. مرا از آتش آفریدى و او را از خاك.» خداوند به سبب این نافرمانى، ابلیس را از صف فرشتگان بیرون راند و او را از رحمت خود دور ساخت. داستان را در قرآن چنین مى‏خوانیم:

 و آن‏گاه كه پروردگارت به فرشتگان گفت: من بشرى را از گلى خشك، از گلى سیاه و بد بو مى‏آفرینم. پس هنگامى كه او را آراستم و از روحم در او دمیدم پس براى او سجده كنید. فرشتگان همه با هم سجده كردند، جز ابلیس، از این كه از سجده كنندگان باشد خوددارى كرد. گفت: اى ابلیس، تو را چه شده است كه از سجده كنندگان نبودى؟ گفت: من آن نیستم كه براى بشرى كه او را از گلى خشك، از گلى سیاه و بدبو آفریده‏اى، سجده كنم. گفت: پس، از آن بیرون شو. به راستى كه تو رانده شده‏اى و به راستى تا روز قیامت بر تو لعنت است.

    آیات 28 الى 35

 مهلت بده

 ابلیس براى آن كه بتواند انسان را گمراه كند از خداوند خواست كه تا روز رستاخیز به او مهلت بدهد، و خداوند تا روز و وقت معینى به او مهلت داد. انسان به كمك عقل و راهنمایى پیامبران مى‏تواند با شیطان مقابله كند، اما شیطان قسم خورده است كه از راه‏هاى گوناگون در دل انسان نفوذ كند و باطل را چنان در نظر انسان بیاراید كه فریب بخورد. البته بندگان مخلص خداوند، كه خود را براى پروردگارشان خالص كرده‏اند، فریب شیطان را نمى‏خورند و شیطان به وجودشان راهى نمى‏یابد؛ ولى گمراهان، دعوت شیطان را مى‏پذیرند و مانند او از رحمت الهى دور مى‏شوند و جایگاهشان جهنم است. در قرآن چنین مى‏خوانیم:

 گفت: پروردگارا! پس تا روزى كه برانگیخته مى‏شوند به من مهلت بده. گفت: پس به راستى تو از مهلت داده شدگانى، تا روزِ آن وقت معلوم. گفت: پروردگارا به سبب آن كه مرا از رحمت خود دور كردى، من برایشان در زمین زینت مى‏دهم و همه‌ی آنان را از رحمت تو دور مى‏كنم، به جز بندگان مخلصت. گفت: این راهى راست به سوى من است. به راستى تو بر بندگانم تسلطى ندارى، به جز كسانى از گمراهان كه از تو پیروى مى‏كنند و به راستى جهنم، وعده‏گاه همه‌ی آنان است كه هفت در دارد؛ براى هر درى بخشى معیّن از آنان.

    آیات 36 الى 44

.............

تبیان