صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴ - فراز ۲

فِي كُلِّ دَهْرٍ وَ زَمَانٍ أَرْسَلْتَ فِيهِ رَسُولًا، وَ أَقَمْتَ لِأَهْلِهِ دَلِيلًا مِنْ لَدُنْ آدَمَ إِلَى مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ، مِنْ أَئِمَّةِ الْهُدَى، وَ قَادَةِ أَهْلِ التُّقَى عَلَى جَمِيعِهِمُ السَّلَامُ، فَاذْكُرْهُمْ مِنْكَ بِمَغْفِرَةٍ وَ رِضْوَانٍ.

در هر روزگار و زمانى که در آن پیغمبرى فرستادى و براى اهل آن دلیل و راهنمائى گماشتى از زمان آدم تا محمد صلى الله علیه و آله از پیشوایان هدایت و رستگارى و جلوداران اهل تقوى و پرهیزکارى که بر همه‏ ى آنها سلام و درود باد، آنان را از خود به آمرزش و خشنودى یاد فرما (تخصیص ده).

يَوْمَ لَا يُخْزِي اللَّهُ النَّبِيَّ وَ الَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ، نُورُهُمْ يَسْعَى بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَ بِأَيْمَانِهِمْ، يَقُولُونَ رَبَّنَا أَتْمِمْ لَنَا نُورَنَا، وَ اغْفِرْ لَنَا، إِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَدِيرٌ. فَمَا عُذْرُ مَنْ أَغْفَلَ دُخُولَ ذَلِكَ الْمَنْزِلِ بَعْدَ فَتْحِ الْبَابِ وَ إِقَامَةِ الدَّلِيلِ.

(و آن) روزى (هنگامى است) که خدا پیغمبر و آنان را که به او ایمان آورده‏ اند خوار نمى‏ گرداند (شفاعت آن حضرت را درباره ‏ى امت و درخواست مومنین را درباره‏ ى یارانشان مى‏پذیرد) نور ایشان پیش روى آنها و از سمت راستشان مى‏ رود (بر اثر طاعت و بندگیشان در دنیا در جلو و سمت راست روشنائى براى آنان مى‏ تابد که در آن روشنائى به سوى بهشت مى‏ روند، یا «چنانکه از حضرت صادق- علیه ‏السلام- روایت شده:» پیشوایان مومنین روز قیامت در جلو و سمت راست آنها مى‏روند تا ایشان را به بهشت درآورند) مى‏گویند: پروردگار ما نور ما را کامل گردان (این درخواست نسبت به تفاوت نورهاى آنها است بر حسب اعمالشان در دنیا) و ما را بیامرز (از آنچه باعث کامل نشدن نور ما است درگذر) زیرا تو بر هر چیز توانائى. پس بعد از گشودن در و بپا داشتن راهنما عذر و بهانه‏ ى کسى که از آمدن به آن منزل و جایگاه (بهشت جاوید، با جور بودن وسائل) غافل و بی خبر باشد چیست؟!

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۶ - فراز ۱۷

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ احْفَظْنَا مِنْ بَيْنِ أَيْدِينَا، وَ مِنْ خَلْفِنَا وَ عَنْ أَيْمَانِنَا وَ عَنْ شَمَائِلِنَا وَ مِنْ جَمِيعِ نَوَاحِينَا حِفْظاً عَاصِماً مِنْ مَعْصِيَتِكَ، هَادِياً إِلَى طَاعَتِكَ، مُسْتَعْمِلًا لِمحَبَّتِكَ.

بار خدایا بر محمد و آل او درود فرست، و ما را از (دامهاى شیطان و از هر پیشامدى در) پیش رو و پشت سر و از اطراف راست و چپ و از همه ‏ى جوانبمان نگهدارى کن، نگهدارى که از نافرمانى تو نگهدارنده و به طاعت و بندگى تو راهنما و براى دوستى به تو بکار برده شود.

اللَّهُمَّ إِنَّكَ مَنْ وَالَيْتَ لَمْ يَضْرُرْهُ خِذْلَانُ الْخَاذِلِينَ، وَ مَنْ أَعْطَيْتَ لَمْ يَنْقُصْهُ مَنْعُ الْمَانِعِينَ، وَ مَنْ هَدَيْتَ لَمْ يُغْوِهِ إِضْلَالُ الْمُضِلِّينَ.

بار خدایا هر که را تو یارى کردى خوارى خوارکنندگان به او زیان نرساند، و هر که را تو عطا فرمودى جلوگیرى منع‏ کنندگان از او نمى‏ کاهد، و هر که را تو راهنمائى نمودى گمراهى گمراه ‏کنندگان او را از راه نبرد.

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۲۵

سُبْحَانَكَ بَسَطْتَ بِالْخَيْرَاتِ يَدَكَ، وَ عُرِفَتِ الْهِدَايَةُ مِنْ عِنْدِكَ، فَمَنِ الَْتمَسَكَ لِدِينٍ أَوْ دُنْيَا وَجَدَكَ.

منزه و پاکى! دست (عطا و بخشش) خود را به نیکی ها گشوده ‏اى (نیکی ها بخشیده ‏اى) و هدایت و راهنمائى از جانب تو شناخته شده، پس هر که تو را براى (به دست آوردن) دین یا دنیا بطلبد تو را (احسانت را) دریابد!

وَ أَسْأَلُكَ اللَّهُمَّ رَبَّنَا بِأَنَّ لَكَ الْمُلْكَ، وَ لَكَ الْحَمْدَ، لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ، الْحَلِيمُ الْكَرِيمُ الْحَنَّانُ الْمَنَّانُ ذُو الْجَلَالِ وَ الْإِكْرَامِ، بَدِيعُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ، مَهْمَا قَسَمْتَ بَيْنَ عِبَادِكَ الْمُؤْمِنِينَ مِنْ خَيْرٍ أَوْ عَافِيَةٍ أَوْ بَرَكَةٍ أَوْ هُدًى أَوْ عَمَلٍ بِطَاعَتِكَ، أَوْ خَيْرٍ تَمُنُّ بِهِ عَلَيْهِمْ تَهْدِيهِمْ بِهِ إِلَيْكَ، أَوْ تَرْفَعُ لَهُمْ عِنْدَكَ دَرَجَةً، أَوْ تُعْطِيهِمْ بِهِ خَيْراً مِنْ خَيْرِ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ أَنْ تُوَفِّرَ حَظِّي وَ نَصِيبِي مِنْهُ.

و بار خدایا پروردگار ما تو را است تسلط و پادشاهى (حقیقى، چون مبدء و پدید آورنده ‏ى هر چیز توئى، و پادشاهى دیگرى از جانب تو است) و مر تو را است حمد و سپاس (زیرا هر نعمتى را تو عطا فرموده‏ اى، و حمد دیگرى از جهت آنست که نعمت تو بر دست او روان گشته) خدائى جز تو نیست، خداى بردبار (در کیفر گنهکاران شتاب نمى‏کنى) بزرگوار مهربان بسیار نعمت دهنده‏ ى داراى عظمت و احسان، پدیدآورنده ‏ى آسمانها و زمین، از تو درخواست مى‏ نمایم که هرگاه میان بندگان خود که با ایمانند خیر و نیکى یا تندرستى یا برکت و فراوانى یا هدایت و رستگارى یا عمل به طاعت و فرمانبرى از خویش، یا خیرى را که به سبب آن بر ایشان منت مى‏ نهى و آنان را به سویت راهنمائى مى‏کنى، یا براى آنها در درگاهت درجه و پایه ‏اى بلند مى‏ گردانى، یا به وسیله ‏ى آن نیکى‏ اى از نیکى دنیا و آخرت به اینان عطاء مى ‏نمائى، قسمت کنى نصیب و بهره ‏ى مرا از آن بسیار گردان (جمله ‏ى ان توفر حظى و نصیبى منه در بیشتر نسخ خطى و چاپى نیست، بنابراین از قرینه‏ ى کلام و آنچه بیان دلالت بر آن دارد دانسته مى‏شود که مضمون این جمله یا مانند آن در نظر گرفته شده است).

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۰ - فراز ۱۶

اللَّهُمَّ وَ أَنْطِقْنِي بِالْهُدَى، وَ أَلْهِمْنِي التَّقْوَى، وَ وَفِّقْنِي لِلَّتِي هِيَ أَزْكَى، وَ اسْتَعْمِلْنِي بِمَا هُوَ أَرْضَى.

بار خدایا مرا به هدایت و راهنمائى (بدین حق) گویا فرما، و پرهیزکارى را به من الهام نما (در دل من انداز) و به روشى که پاکیزه ‏تر (بهترین روشها) است توفیقم ده، و به کارى که (نزد تو) پسندیده ‏تر است بگمارم.

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۷ - فراز ۱۶

فَمَنْ أَكْرَمُ يَا إِلَهِي مِنْكَ، وَ مَنْ أَشْقَى مِمَّنْ هَلَكَ عَلَيْكَ؟ لَا مَنْ؟ فَتَبَارَكْتَ أَنْ تُوصَفَ إِلَّا بِالْإِحْسَانِ، وَ كَرُمْتَ أَنْ يُخَافَ مِنْكَ إِلَّا الْعَدْلُ، لَا يُخْشَى جَوْرُكَ عَلَى مَنْ عَصَاكَ، وَ لَا يُخَافُ إِغْفَالُكَ ثَوَابَ مَنْ أَرْضَاكَ، فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ هَبْ لِي أَمَلِي، وَ زِدْنِي مِنْ هُدَاكَ مَا أَصِلُ بِهِ إِلَى التَّوْفِيقِ فِي عَمَلِي، إِنَّكَ مَنَّانٌ كَرِيمٌ.

از اینرو کیست کریم و بزرگوارتر از تو- اى خداى من- و کیست بدبخت تر از کسى که برخلاف رضاى تو تباه گردد؟ نه (کسى بدبخت تر نیست)! کیست (که بدبخت تر باشد)؟ زیرا تو بزرگترى (یا خیر و نیکیت بیشتر است) از اینکه جز به احسان و نیکى وصف شوى، و (از نقائص) منزه و پاکى که جز از عدل (تو) از تو بترسند (در دعاى حضرت امیرالمومنین- علیه ‏السلام- است: اللهم احملنى على عفوک، و لا تحملنى على عدلک یعنى بار خدایا مرا به عفو و گذشتت واگزار و مرا بر عدلت وامگزار) ترس از آن نیست که بر کسى که تو را معصیت کرده ستم کنى، و پاداش آنکه را که تو را خشنود گردانیده (امرت را بجا آورده و از نهیت دورى گزیده) فروگزارى (بلکه ترس از عدل تو است) پس بر محمد و آل او درود فرست، و آرزویم (رفتار تو با من از روى عفو و گذشت) را به من ببخش، و هدایت و راهنمائى خود را بر من بیافزا که به وسیله‏ ى آن به توفیق در کردارم (به آنچه موافق رضاى تو است) برسم، زیرا تو بسیار نعمت‏ دهنده‏ ى بزرگوارى.