صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۴ - فراز ۹

وَ أَنْزِلْنَا فِيهَا مَنْزِلَةَ الْمُصِيبِينَ لِمَنَازِلِهَا، الْحَافِظِينَ لِأَرْكَانِهَا، الْمُؤَدِّينَ لَهَا فِي أَوْقَاتِهَا عَلَى مَا سَنَّهُ عَبْدُكَ وَ رَسُولُكَ صَلَوَاتُكَ عَلَيْهِ وَ آلِهِ فِي رُكُوعِهَا وَ سُجُودِهَا وَ جَمِيعِ فَوَاضِلِهَا عَلَى أَتَمِّ الطَّهُورِ وَ أَسْبَغِهِ، وَ أَبْيَنِ الْخُشُوعِ وَ أَبْلَغِهِ.

و ما را در نماز همچون کسانى قرار ده که مراتب شایسته‏ ى آن را دریافته ارکان و جوانب آن را نگاه دارندگانند (ارکان نماز نیت، تکبیر، قیام، رکوع و دو سجده است که به ترک و افزونى و کاستن آنها از روى عمد و سهو نماز باطل مى‏شود) آن را در اوقات خود به همان طریقى که بنده و فرستاده ‏ى تو- درودهایت بر او و بر آل او باد- در رکوع و سجود و همه ‏ى فضیلتها و درجات رفیعه‏ اش قرار داده با کاملترین طهارت و پاکى و رساترین خشوع و فروتنى بجا آورنده‏ اند (خشوع در نماز چنانکه امیرالمومنین- علیه ‏السلام- فرموده آنست که نمازگزار به سمت راست و چپ التفات نداشته و کسى را که در سمت راست و چپ او است نشناسد، روایت شده: پیغمبر- صلى الله علیه و آله- مردى را در نماز دید با ریشش بازى مى‏کند فرمود: اگر دلش خاشع و فروتن بود جوارح و اندامش هم فروتن مى‏بود).

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۱۵ - فراز ۲

فَمَا أَدْرِي، يَا إِلَهِي، أَيُّ الْحَالَيْنِ أَحَقُّ بِالشُّكْرِ لَكَ؟ وَ أَيُّ الْوَقْتَيْنِ أَوْلَى بِالْحَمْدِ لَكَ؟

پس نمى‏دانم، اى خداى من، کدام یک از این دو حالت (تندرستى و بیمارى) به سپاسگزارى تو شایسته ‏تر و کدام یک از این دو هنگام براى ستایش تو سزاوارتر است

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۱۵ - فراز ۳

أَ وَقْتُ الصِّحَّةِ الَّتِي هَنَّأْتَنِي فِيهَا طَيِّبَاتِ رِزْقِكَ، وَ نَشَّطْتَنِي بِهَا لِابْتِغَاءِ مَرْضَاتِكَ وَ فَضْلِكَ، وَ قَوَّيْتَنِي مَعَهَا عَلَى مَا وَفَّقْتَنِي لَهُ مِنْ طَاعَتِكَ؟

آیا هنگام تندرستى که در آن روزی هاى پاکیزه ‏ات را به من گوارا ساخته و براى درخواست خشنودى و احسانت شادمانى بخشیده و با آن بر طاعت خویش توفیقم داده و توانایم کرده بودى؟

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۱۵ - فراز ۴

أَمْ وَقْتُ الْعِلَّةِ الَّتِي مَحَّصْتَنِي بِهَا، وَ النِّعَمِ الَّتِي أَتْحَفْتَنِي بِهَا، تَخْفِيفاً لِمَا ثَقُلَ بِهِ عَلَيَّ ظَهْرِي مِنَ الْخَطِيئَاتِ، وَ تَطْهِيراً لِمَا انْغَمَسْتُ فِيهِ مِنَ السَّيِّئَاتِ، وَ تَنْبِيهاً لِتَنَاوُلِ التَّوْبَةِ، وَ تَذْكِيراً لِمحْوِ الْحَوْبَةِ بِقَدِيمِ النِّعْمَةِ؟

یا هنگام بیمارى که مرا با آن (از گناهان) رهانیدى و هنگام نعمتها (دردها) ئى که آنها را به من ارمغان دادى تا گناهانى را که پشت مرا سنگین کرده سبک نماید، و از بدی هائى که در آن فرورفته ‏ام پاکم سازد، و براى فراگرفتن توبه آگاه نمودن و براى از بین بردن گناه به نعمت پیشین (تندرستى) یادآورى باشد؟

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۱۲ - فراز ۶

فَهَلْ يَنْفَعُنِي، يَا إِلَهِي، إِقْرَارِي عِنْدَكَ بِسُوءِ مَا اكْتَسَبْتُ؟ وَ هَلْ يُنْجِينِي مِنْكَ اعْتِرَافِي لَكَ بِقَبِيحِ مَا ارْتَكَبْتُ؟ أَمْ أَوْجَبْتَ لِي فِي مَقَامِي هَذَا سُخْطَكَ؟ أَمْ لَزِمَنِي فِي وَقْتِ دُعَايَ مَقْتُكَ؟

پس، اى خداى من، آیا اعترافم به بدى آنچه کرده ‏ام نزد تو سود مى‏دهد؟ و آیا اقرارم در درگاهت به زشتى آنچه بجا آورده ‏ام از (عذاب) تو مرا رها مى‏ نماید؟ یا در اینجا خشم خود (دورى از رحمتت) را براى من قرار داده ‏اى؟ یا هنگامى که دعا کرده تو را مى‏خوانم دشمنى تو با من همراه بوده؟

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۴ - فراز ۱۳

اللَّهُمَّ لَا تُنْسِنِي ذِكْرَهُمَا فِي أَدْبَارِ صَلَوَاتِي، وَ فِي إِنىً مِنْ آنَاءِ لَيْلِي، وَ فِي كُلِّ سَاعَةٍ مِنْ سَاعَاتِ نَهَارِي.

بار خدایا، یاد ایشان را در پى نمازها و در وقتى از اوقات شب و در هر ساعتى از ساعات روزم از یاد مبر.

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۵ - فراز ۱۰

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اكْفِنَا حَدَّ نَوَائِبِ الزَّمَانِ، وَ شَرَّ مَصَايِدِ الشَّيْطَانِ، وَ مَرَارَةَ صَوْلَةِ السُّلْطَانِ.

بار خدایا بر محمد و آل او درود فرست، و ما را از سختى پیشامدها و اندوه هاى روزگار، و بدى دام هاى شیطان، و تلخى غلبه ‏ى پادشاه حفظ فرما

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۸ - فراز ۶

وَ نَعُوذُ بِكَ مِنْ سُوءِ السَّرِيرَةِ، وَ احْتِقَارِ الصَّغِيرَةِ، وَ أَنْ يَسْتَحْوِذَ عَلَيْنَا الشَّيْطَانُ، أَوْ يَنْكُبَنَا الزَّمَانُ، أَوْ يَتَهَضَّمَنَا السُّلْطَانُ.

و پناه مى ‏بریم به تو از بدى راز نهفته‏ ى در دل (حضرت صادق علیه ‏السلام فرمود: بنده ‏اى نیست که خیر و نیکى را پنهان کند پس روزها مى‏گذرد تا اینکه خدا براى او خیرى آشکار سازد، و بنده ‏اى نیست که بدى پوشیده نماید پس روزها مى‏گذرد تا اینکه خدا براى او شرى هویدا گرداند) و از کوچک شمردن گناه خرد (گناهى که در دین براى آن حد و مجازات واجب نگردیده، رسول خدا صلى الله علیه و آله به ابى‏ذر فرمود: به کوچکى گناه نگاه مکن، به کسى که او را معصیت و نافرمانى مى‏کنى نگاه کن) و از اینکه شیطان بر ما دست یابد، یا روزگار ما را بدبخت گرداند، یا پادشاه بر ما ستم نماید.

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۵۱ - فراز ۵

إِلَهِي مَا وَجَدْتُكَ بَخِيلًا حِينَ سَأَلْتُكَ، وَ لَا مُنْقَبِضاً حِينَ أَرَدْتُكَ، بَلْ وَجَدْتُكَ لِدُعَائِي سَامِعاً، وَ لِمَطَالِبِي مُعْطِياً، وَ وَجَدْتُ نُعْمَاكَ عَلَيَّ سَابِغَةً فِي كُلِّ شَأْنٍ مِنْ شَأْنِي وَ كُلِّ زَمَانٍ مِنْ زَمَانِي، فَأَنْتَ عِنْدِي مَحْمُودٌ، وَ صَنِيعُكَ لَدَيَّ مَبْرُورٌ.

اى خداى من هنگامى که از تو (چیزى) درخواست کردم تو را (از راه عقل) بخیل و نبخشنده ندیدم، و هنگامى که آهنگ تو نمودم تو را گرفته نیافتم، بلکه تو را براى دعا و درخواستم شنونده، و براى خواسته‏ هایم بخشنده یافتم، و در هر حال و چگونگى از حالم و هر زمان و روزگارى از زمانم نعمتهایت را درباره‏ى خود فراوان یافتم، از این رو تو نزد من ستوده، و احسانت پیش من نیکو است.

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۲ - فراز ۱۳

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ هَوِّنْ بِالْقُرْآنِ عِنْدَ الْمَوْتِ عَلَى أَنْفُسِنَا كَرْبَ السِّيَاقِ، وَ جَهْدَ الْأَنِينِ، وَ تَرَادُفَ الْحَشَارِجِ إِذَا بَلَغَتِ النُّفُوسُ التَّرَاقِيَ، وَ قِيلَ مَنْ رَاقٍ؟ وَ تَجَلَّى مَلَكُ الْمَوْتِ لِقَبْضِهَا مِنْ حُجُبِ الْغُيُوبِ، وَ رَمَاهَا عَنْ قَوْسِ الْمَنَايَا بِأَسْهُمِ وَحْشَةِ الْفِرَاقِ، وَ دَافَ لَهَا مِنْ ذُعَافِ الْمَوْتِ كَأْساً مَسْمُومَةَ الْمَذَاقِ، وَ دَنَا مِنَّا إِلَى الْآخِرَةِ رَحِيلٌ وَ انْطِلَاقٌ، وَ صَارَتِ الْأَعْمَالُ قَلَائِدَ فِي الْأَعْنَاقِ، وَ كَانَتِ الْقُبُورُ هِيَ الْمَأْوَى إِلَى مِيقَاتِ يَوْمِ التَّلَاقِ.

بار خدایا بر محمد و آل او درود فرست، و به وسیله ‏ى قرآن هنگام (رسیدن) مرگ اندوه جان کندن و سختى ناله کردن و پى در پى بودن ناله ‏هاى وقت جان کندن (یا پى در پى بودن غرغره‏ ها و به شمار افتادن نفسهاى در وقت جان سپردن) را بر ما آسان فرما آنگاه که جانها به چنبرهاى گردن رسد (گفته ‏اند: از لطف و توفیق خداوند متعال است به بندگان که فرشته‏ ى مرگ را در گرفتن جانها امر فرموده از انگشت هاى پا شروع نماید آنگاه تدریجا و کم‏کم به بالا آید یا به سینه و گلو رسد براى اینکه بنده در این مدت بتواند از روى دل به خدا روآورد و وصیت و توبه نماید پیش از آنکه عالم دیگر را به چشم ببیند و روحش از بدن بیرون شود که از این راه امید به نیکوئى پایان کار او مى‏باشد) و گفته شود کیست افسونگر؟ (یاران و خویشان محتضر و مرگ رسیده گویند: کیست دعا خواند که این بیمار بهبودى یابد؟ یا کیست که بتواند این انسان را که نزدیک مردن است به افسون بهبودى دهد؟ کسى نیست و نمى‏تواند! یا برخى از فرشتگان گویند: کدام یک از شما فرشتگان روح این محتضر را بالا مى‏برید، فرشتگان رحمت یا فرشتگان عذاب؟ این جمله از دعا اقتباس از قول خداى تعالى است «س 75 ى 26(: کلا اذا بلغت التراقى «ى 27( و قیل من راق یعنى چنین نیست «که دنیاخواهان دل بر دنیا توانند نهاد و از آخرت غفلت نمایند» چون جانشان به چنبر گردن رسد و گفته شود: کیست افسونگر «به دعاء یا طبیب و بهبودى‏ دهنده‏ ى به دواء)» و فرشته‏ ى مرگ براى گرفتن آن جانها از پرده‏هاى پنهانیها(ى از عقل و علم بشر) آشکار گردد، و آنها را به تیرهاى ترس فراق و جدائى (از دنیا) از کمان مرگها بزند، و براى آن جانها جامى را که زهرآلوده است چشیدن از آن از زهر مرگ آمیخته سازد، و کوچ کردن و روان شدن ما (از دنیا) به سوى آخرت نزدیک شود، و اعمال و کردارها (مانند) گردن‏بندهاى در گردنها گردد (اشاره به قول خداى تعالى «س 17 ى 13(: و کل انسان الزمناه طائره فى عنقه یعنى و عمل هر انسانى را «هر که باشد» در گردن او واجب و لازم گردانیدیم «عملش با او است و مانند گردن‏بند هرگز از او جدا نمى‏شود)» و تا وعده‏ گاه روز به هم رسیدن (روز قیامت که جان ها با بدنها، یا اهل آسمان با اهل زمین، یا ستمگر با ستم کشیده یا غیر آنها که خدا مى‏داند به هم رسند) گورها آرامگاه باشد.