صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۲ - فراز ۸

اللَّهُمَّ وَ كَمَا نَصَبْتَ بِهِ مُحَمَّداً عَلَماً لِلدَّلَالَةِ عَلَيْكَ، وَ أَنْهَجْتَ بِآلِهِ سُبُلَ الرِّضَا إِلَيْكَ. فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اجْعَلِ الْقُرْآنَ وَسِيلَةً لَنَا إِلَى أَشْرَفِ مَنَازِلِ الْكَرَامَةِ، وَ سُلَّماً نَعْرُجُ فِيهِ إِلَى مَحَلِّ السَّلَامَةِ، وَ سَبَباً نُجْزَى بِهِ النَّجَاةَ فِي عَرْصَةِ الْقِيَامَةِ، وَ ذَرِيعَةً نَقْدَمُ بِهَا عَلَى نَعِيمِ دَارِ الْمُقَامَةِ.

بار خدایا و همچنانکه به وسیله ‏ى قرآن (که بزرگترین معجزات است) محمد (صلى الله علیه و آله) را براى دلالت و راهنمائى بر (شناسائى و بى‏ همتائى) خویش نشانه برپا داشتى، و به آل او (اوصیاء آن حضرت) راه هاى رضا و خشنودى به سوى خود را آشکار ساختى، پس بر محمد و آل او درود فرست، و قرآن را براى ما دستاویز رسیدن به گرامى ‏ترین منزل هاى ارجمند قرار ده، و نردبانى که براى رسیدن به جایگاه سلامت و بى‏ گزند (بهشت) بر آن بالا رویم، و سببى که به آن رهائى (از عذاب و کیفر) در عرصه و فراخى قیامت را پاداش یابیم، و وسیله‏ اى که به آن بر نعمت فراوان سراى اقامت و ماندن (بهشت) درآئیم.

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۱۰۹

وَ انْزِعْ مِنْ قَلْبِي حُبَّ دُنْيَا دَنِيَّةٍ، تَنْهَى عَمَّا عِنْدَكَ، وَ تَصُدُّ عَنِ ابْتِغَاءِ الْوَسِيلَةِ إِلَيْكَ، وَ تُذْهِلُ عَنِ التَّقَرُّبِ مِنْكَ.

و دوستى دنیاى پست را که از آنچه (سعادت و نیک بختى که) نزد تو است منع مى‏ نماید، و از طلبیدن وسیله و دست‏ آویز به سوى تو بازمى ‏دارد، و از تقرب و نزدیک شدن به (طاعت) تو غافل و بی خبر مى‏ گرداند از دلم برکن.

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۲ - فراز ۹

وَ أَنَا الْعَبْدُ الضَّعِيفُ عَمَلاً، الْجَسِيمُ أَمَلاً، خَرَجَتْ مِنْ يَدِي أَسْبَابُ الْوُصُلَاتِ إِلَّا مَا وَصَلَهُ رَحْمَتُكَ، وَ تَقَطَّعَتْ عَنِّي عِصَمُ الْآمَالِ إِلَّا مَا أَنَا مُعْتَصِمٌ بِهِ مِنْ عَفْوِكَ.

و من بنده‏ اى هستم که کردارش (کار نیک یا خلوص و پاکیزگیش) اندک و آرزویش بزرگ است، وسائل پیوندها (طاعات و فرمانبریها که وسائل رسیدن به سعادت و نیکبختى هر دو سرا است بر اثر معصیت و نافرمانى) از دست من بیرون رفته جز آنچه رحمت تو آن را پیوسته (زیرا رحمت تو از کسى فوت نمى‏شود اگر چه گناهکار باشد) و رشته‏ هاى آرزوها از من بریده شده جز عفو و گذشت تو که من به آن دست آویخته ‏ام.

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۰ - فراز ۳

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ احْجُبْنِي عَنِ السَّرَفِ وَ الِازْدِيَادِ، وَ قَوِّمْنِي بِالْبَذْلِ وَ الِاقْتِصَادِ، وَ عَلِّمْنِي حُسْنَ التَّقْدِيرِ، وَ اقْبِضْنِي بِلُطْفِكَ عَنِ التَّبْذِيرِ، وَ أَجْرِ مِنْ أَسْبَابِ الْحَلَالِ أَرْزَاقِي، وَ وَجِّهْ فِي أَبْوَابِ الْبِرِّ إِنْفَاقِي، وَ ازْوِ عَنِّي مِنَ الْمَالِ مَا يُحْدِثُ لِي مَخِيلَةً أَوْ تَأَدِّياً إِلَى بَغْيٍ أَوْ مَا أَتَعَقَّبُ مِنْهُ طُغْيَاناً.

بار خدایا بر محمد و آل او درود فرست، و مرا از اسراف و زیاده‏ روى (در صرف مال) بازدار، و به بخشیدن و میانه ‏روى (در زندگى) مستقیم ساز (که اعوجاج و کجى در آن راه نداشته از حد تجاوز ننمایم) و روش نیکو در معیشت و زندگى (صرف مال به اندازه‏ ى توانائى) را به من بیاموز (در دل من انداز طورى که شایسته است رفتار نمایم، حضرت باقر علیه‏ السلام فرموده: علامت و نشانه‏ ى مومن سه چیز است: حسن تقدیر و نیک اندازه گرفتن در معیشت، و شکیبائى بر مصیبت و سختى، و آموختن احکام دین) و مرا به لطف (پرورش) خود از بیجا خرج کردن بازدار- (گفته ‏اند: اسراف زیاده ‏روى در صرف مال است در آنچه شایسته است، و تبذیر زیاده ‏روى در صرف مال است در آنچه پسندیده نیست) و روزی هاى مرا از وسائل حلال روان گردان، و انفاق و خرج کردنم را در راه هاى خیر و نیکى بگردان (حضرت صادق- علیه ‏السلام- فرموده: خیر و نیکى نیست در کسى که نخواهد گردآوردن دارائى از حلال را که به آن آبروى خود را از گدائى کردن نگاه دارد و وامش را بپردازد و به خویشانش ببخشد) و آن دارائى را که براى من گردنکشى و خودبینى آورد، یا به ظلم و ستم بکشاند، یا در پى آن گرفتار طغیان و سرکشى گردم از من بگیر.