صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۴ - فراز ۵

(ثُمَّ فَضَّلَ لَيْلَةً وَاحِدَةً مِنْ لَيَالِيهِ عَلَى لَيَالِي أَلْفِ شَهْرٍ، وَ سَمَّاهَا لَيْلَةَ الْقَدْرِ، تَنَزَّلُ الْمَلَائِكَةُ وَ الرُّوحُ فِيهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ كُلِّ أَمْرٍ سَلَامٌ، دَائِمُ الْبَرَكَةِ إِلَى طُلُوعِ الْفَجْرِ عَلَى مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ بِمَا أَحْكَمَ مِنْ قَضَائِهِ).

پس از آن (عبادت و بندگى در) شبى (شب نوزدهم یا بیست و یکم یا بیست و سوم) از شبهاى آن را بر (عبادت در) شبهاى هزار ماه برترى داد (چون خیرات و برکات و نیکیها و سودهاى دینى و دنیوى در آن است) و آن را شب قدر نامید (شبى که خداى تعالى اجلها و روزیها و هر امرى که حادث مى‏شود را مقدر مى‏فرماید) در آن شب (بسیارى از) فرشتگان و روح (القدس: جبرئیل یا وحى یا مخلوقى است بزرگتر از فرشتگان) به فرمان پروردگارشان بر هر که از بندگانش بخواهد با قضا و قدرى که محکم و استوار کرده (تغییر و تبدیلى در آن نیست) براى هر کارى (که خدا مقدر فرموده) فرود مى‏ آیند، آن شب سلام و درود (فرشتگان) است (بر آنانکه براى نماز به پا ایستاده یا در حال رکوع و سجودند، یا آنکه شب سلامتى و رهائى از ضرر و زیان شیاطین است) که برکت و خیر آن تا آشکار شدن روشنى صبح دائم و همیشه است.

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۵ - فراز ۱

الْحَمْدُ لِلَّهِ رِضًى بِحُكْمِ اللَّهِ، شَهِدْتُ أَنَّ اللَّهَ قَسَمَ مَعَايِشَ عِبَادِهِ بِالْعَدْلِ، وَ أَخَذَ عَلَى جَمِيعِ خَلْقِهِ بِالْفَضْلِ.

سپاس خدا را است براى رضا و خشنودى به قضا و قدر خدا (در آنچه خواسته) گواهى مى‏ دهم که خدا معیشتها و چیزهائى که زندگى بندگانش به آنها وابسته است را به عدل و درستى (بى‏ افراط و تفریط) قسمت نموده (هر که را به فراخور او روزى داده، اشاره به فرمایش خداى تعالى «س 43 ى 32(: نحن قسمنا بینهم معیشتهم فى الحیوه الدنیا یعنى ما معیشت ایشان را در زندگانى دنیا میانشان تقسیم کرده ‏ایم. در حدیث قدسى است: و برخى از بندگان من کسى است که جز فقر و بى‏چیزى صلاح او نیست، اگر او را غنى و توانگر کنم توانگرى تباهش مى‏سازد، و برخى از بندگانم کسى است که جز توانگرى صلاح او نمى‏باشد، اگر او را فقیر نمایم فقر تباهش گرداند. بنابراین توانگر کردن کسى را که جز بى‏چیزى صلاح نیست افراط و بى‏چیز نمودن آن را که جز توانگرى صلاح نمى ‏باشد تفریط خواهد بود، و عدل آنست که اصلاح هر یک از آنها به آن باشد) و با همه‏ ى آفریدگانش با فضل و احسان (بر ایشان) رفتار نموده.

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۱ - فراز ۶

لَا أَمْرَ لِي مَعَ أَمْرِكَ، مَاضٍ فِيَّ حُكْمُكَ، عَدْلٌ فِيَّ قَضَاؤُكَ، وَ لَا قُوَّةَ لِي عَلَى الْخُرُوجِ مِنْ سُلْطَانِكَ، وَ لَا أَسْتَطِيعُ مُجَاوَزَةَ قُدْرَتِكَ، وَ لَا أَسْتَمِيلُ هَوَاكَ، وَ لَا أَبْلُغُ رِضَاكَ، وَ لَا أَنَالُ مَا عِنْدَكَ إِلَّا بِطَاعَتِكَ وَ بِفَضْلِ رَحْمَتِكَ.

با بودن فرمان تو مرا فرمانى نیست، فرمانت درباره‏ ى من روان و آنچه برایم مقدر ساخته‏ اى از روى عدل و داد است، مرا توانائى بیرون رفتن از سلطنت تو نمى ‏باشد، و نمى‏ توانم از قدرت تو تجاوز کرده پا بیرون گذارم، و توانا نیستم که محبت و دوستى تو را (به خود) متوجه گردانم، و به خشنودیت نمى‏رسم، و به آنچه نزد تو است (خیر و نیکى دنیا و آخرت) جز به فرمانبرى و فزونى رحمتت دسترسى ندارم.

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۷ - فراز ۲

ذَلَّتْ لِقُدْرَتِكَ الصِّعَابُ، وَ تَسَبَّبَتْ بِلُطْفِكَ الْأَسْبَابُ، وَ جَرَى بِقُدرَتِكَ الْقَضَاءُ، وَ مَضَتْ عَلَى إِرَادَتِكَ الْأَشْيَاءُ.

کارهاى دشوار به قدرت و توانائى تو آسان شده، و به لطف و توفیق (از جانب) تو اسباب (هر کارى) سبب گردیده، و مقدر شده بر اثر قدرت تو جارى و برقرار گشته، و اشیاء بر وفق اراده و خواست تو بکار رفته‏ اند.

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۱۸ - فراز ۱

اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى حُسْنِ قَضَائِكَ، وَ بِمَا صَرَفْتَ عَنِّي مِنْ بَلَائِكَ، فَلَا تَجْعَلْ حَظِّي مِنْ رَحْمَتِكَ مَا عَجَّلْتَ لِي مِنْ عَافِيَتِكَ، فَأَكُونَ قَدْ شَقِيتُ بِمَا أَحْبَبْتُ وَ سَعِدَ غَيْرِي بِمَا كَرِهْتُ.

بار خدایا سپاس تو را بر نیکوئى آنچه مقدر نموده ‏اى، و به آفت و بدى که از من دور ساختى، پس بهره‏ ى مرا از رحمت خود (تنها) تندرستى که اکنون بخشیده ‏اى قرار مده که (در آخرت) بدبخت شوم به سبب آنچه دوست دارم و دیگرى به سبب آنچه (در دنیا) پسند من نیست خوشبخت شود (مقصود اینست که عافیت از آفت و بدى که در دنیا نصیب مى‏شود موجب نومیدى از پاداش صبر بر بلاء در آخرت نگردد، از این رو خواسته مى‏شود که بهره ى از رحمت تنها عافیت در دنیا نباشد که در آخرت از پاداش صبرکنندگان بر بلاء بى‏ بهره باشد، حضرت امام محمد باقر علیه‏ السلام فرموده: گرفتارترین مردم به بلاء پیغمبرانند پس از آن اوصیاء پس از آن نیکان و کسانى که از دیگران برتراند. حضرت امام جعفر صادق علیه ‏السلام فرموده: خدا را در زمین بندگانى است از بندگان برگزیده‏ ى او، تحفه و ارمغانى از آسمان به زمین نمى ‏آید جز آنکه آن را از آنها به دیگرى بازگرداند، و بلاء و گرفتارى نمى ‏رسد جز آنکه آن را به آنان متوجه مى‏گرداند، و هم آن حضرت فرموده: اگر مومن چیزى را که در پاداش از مصائب و گرفتاریها براى او است مى‏دانست، آرزو مى‏کرد که او را با قیچیها ببرند).