صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۵ - فراز ۱۱

الْمُعَوَّدِينَ بِالتَّعَوُّذِ بِكَ، الرَّابِحِينَ فِي التِّجَارَةِ عَلَيْكَ، الُْمجَارِينَ بِعِزِّكَ، الْمُوسَعِ عَلَيْهِمُ الرِّزْقُ الْحَلَالُ مِنْ فَضْلِكَ، الْوَاسِعِ بِجُودِكَ وَ كَرَمِكَ، الْمُعَزِّينَ مِنَ الذُّلِّ بِكَ، وَ الُْمجَارِينَ مِنَ الظُّلْمِ بِعَدْلِكَ، وَ الْمُعَافَيْنَ مِنَ الْبَلَاءِ بِرَحْمَتِكَ، وَ الْمُغْنَيْنَ مِنَ الْفَقْرِ بِغِنَاكَ، وَ الْمَعْصُومِينَ مِنَ الذُّنُوبِ وَ الزَّلَلِ وَ الْخَطَاءِ بِتَقْوَاكَ، وَ الْمُوَفَّقِينَ لِلْخَيْرِ وَ الرُّشْدِ وَ الصَّوَابِ بِطَاعَتِكَ، وَ الُْمحَالِ بَيْنَهُمْ وَ بَيْنَ الذُّنُوبِ بِقُدْرَتِكَ، التَّارِكِينَ لِكُلِّ مَعْصِيَتِكَ، السَّاكِنِينَ فِي جِوَارِكَ.

و مرا در جمله‏ ى کسانى درآور که به پناه بردن بر تو خو گرفته، و در سوداى با تو سود برده، و به عزت و توانائى تو پناه برده، که از فضل و بخشش بسیار تو روزى حلال برایشان فراخ گشته، و به وسیله ‏ى تو از ذلت و خوارى به عزت و بزرگوارى رسیده، و از ظلم و ستم به عدل و داد تو پناه جسته، و به رحمت و مهربانیت از بلا و گرفتارى بهبودى یافته، و به بى ‏نیازیت از فقر و بى‏ چیزى توانگر گشته، و به ترس از تو از گناهان و لغزشها و نادرستی ها نگاه داشته شده، وبه پیروى از تو به نیکى و راه راست و درست توفیق یافته، و به قدرت تو میان ایشان و گناهان حائل و مانعى درآمده، و هر نافرمانى تو را رها کرده، و در جوار و همسایگى تو آرمیده ‏اند (از هر آفت و بلائى رهائى یافته ‏اند).

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۵۳ - فراز ۷

مَوْلَايَ وَ ارْحَمْنِي فِي حَشْرِي وَ نَشْرِي، وَ اجْعَلْ فِي ذَلِكَ الْيَوْمِ مَعَ أَوْلِيَائِكَ مَوْقِفِي، وَ فِي أَحِبَّائِكَ مَصْدَرِي، وَ فِي جِوَارِكَ مَسْكَنِي، يَا رَبَّ الْعَالَمِينَ.

اى مولاى من و مرا در (روز) برانگیختن و زنده شدنم (براى حساب و بازپرسى) رحم کن، و ایستگاهم را در آن روز با دوستانت، و بازگشتم را (به سراى جزاء) در میان یارانت، و منزل و جایم را در همسایگى (رحمت) خود قرار ده، اى پروردگار جهانیان (اى خدائى که ایشان را به کمال شایسته‏ ى خودشان مى‏رسانى).

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۱ - فراز ۱۵

حَمْداً نُعْتَقُ بِهِ مِنْ أَلِيمِ نَارِ اللَّهِ إِلَى كَرِيمِ جِوَارِ اللَّهِ.

سپاسى که به آن از آتش دردناک خدا رسته به جوار رحمتش رهسپار شویم (و اینکه آتش را به خدا نسبت داده و فرموده: من الیم نار الله چنانکه در قرآن کریم «س 104 ى 6( است: نار الله الموقده «آتش برافروخته شده ‏ى خدا» براى شدت و سختى آن است که کسى نتواند آن را خاموش کرده یا از آن رهائى یابد).

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۱۶ - فراز ۲۱

يَا إِلَهِي فَلَكَ الْحَمْدُ فَكَمْ مِنْ عَائِبَةٍ سَتَرْتَهَا عَلَيَّ فَلَمْ تَفْضَحْنِي، وَ كَمْ مِنْ ذَنْبٍ غَطَّيْتَهُ عَلَيَّ فَلَمْ تَشْهَرْنِي، وَ كَمْ مِنْ شَائِبَةٍ أَلْمَمْتُ بِهَا فَلَمْ تَهْتِكْ عَنِّي سِتْرَهَا، وَ لَمْ تُقَلِّدْنِي مَكْرُوهَ شَنَارِهَا، وَ لَمْ تُبْدِ سَوْءَاتِهَا لِمَنْ يَلْتَمِسُ مَعَايِبِي مِنْ جِيرَتِي، وَ حَسَدَةِ نِعْمَتِكَ عِنْدِي.

اى خداى من سپاس تو را است که چه بسیار عیب مرا پوشاندى، و (نزد مردم) رسوایم نکردى، و چه بسیار گناه مرا پنهان نمودى و (به آن نزد دیگران) معروفم ننمودى، و چه بسا زشتى (گناه) که بجا آوردم و پرده‏ ى مرا ندریدى، و طوق ناپسندى و زشتى آن را بگردنم نیانداختى، و بدیهاى آن را بر همسایگانم که در جستجوى عیب هایم هستند و بر رشگ بران نعمتى که به من داده ‏اى آشکار نساختى.