به گزارش خبرنگار خبرگزاری اهلبیت(ع) ـ ابنا ـ از سالن همایشهای امام خمینی(ره) پردیس قم دانشگاه تهران، حجت الاسلام علی بهجت فرزند آیتالله بهجت در همایش «پارسای پرهیزگار» که روز گذشته و به مناسبت نکوداشت مقام معنوی حضرت آیتالله بهجت برگزار شد، به بیان خاطراتی از پدرش و حالات معنوی خاصی که گاه به ایشان دست میداد، پرداخت.
علی بهجت گفت: مرحوم پدرم برای خود، “خود”ی قائل نبود. به اعتقاد شیخ علی بهجت، ارزش انسان به علم است و خداوند میفرماید: «انما یخشی الله من عباده العلماء» البته در حال حاضر علوم مختلفی وجود دارد که امکان دربرگرفتن همه آنها در زمان و عصر فعلی امکانپذیر نیست.
بهجت سپس در ادامه افزود: عالمان دینی اعتقاد دارند بهترین علم، علم فقه است؛ زیرا انسان با استفاده از این علم بر احکام الهی دسترسی پیدا میکند. فرزند آیتالله بهجت ادامه داد: «تفقه در علوم دین لازم است؛ اما شرط کافی نیست. زیرا هدف اصلی کمال و خدایی شدن است. فقه شرط لازم در ظاهر انسان است ولی در باطن این علم رسا نیست.» بهجت با بیان اینکه مرحوم پدرش “عالم عامل” بود، گفت: «عالمی خوب است که علمش در عمل او اثر بگذارد. چراکه علم تا هنگام قبر با انسان همراه است و بعد از آن، از علم و استنباط پرسیده نخواهد شد؛ بلکه از معرفت سؤال میشود.»
همچنین فرزند مرجع تقلید فقید شیعیان اضافه کرد: «امتیاز آیتالله بهجت این بود که در درس بسیار جدی بود و کم نمیگذاشتند. ایشان در عبادت نیز هیچ گاه کم نمیگذاشتند.»
بهجت با بیان اینکه ایشان در سنین پیش از بلوغ به سلوک و عرفان نائل آمده بودند، گفت: «از اسرار غریبه او چیز زیادی به جا نمانده است؛ زیرا هر کس چیزی میدانست و آن فرد نیز تا زمان حیات ایشان حق بیان آنها را نداشت. البته اکثر افرادی که از آن اسرار آگاه بودند هم پیش از ایشان وفات نمودند.»
فرزند آیتالله العظمی بهجت در بخش دیگر سخنان خود به بیان گوشههایی از حالات معنوی و عرفانی پدر خود پرداخت:
* ایشان در عمل چنان متواضع بودند که ابدا منیّت نداشتند. هر چه افراد بیشتری او را میشناختند، متواضعتر میشدند.
* عمامه ایشان از هفت متر تبدیل به چهار متر شد؛ ریش خود را هم کوتاه میکردند تا باعث جلت توجه نگردد.
* با این که ایشان از لحاظ علمی در سطح بالایی بود، حاضر نبود خود را مجتهد معرفی کند.
* آقای ریشهری از ایشان سؤال نمود: شما مقام معنوی دارید؟ ایشان فرموده بودند: مقام اگر گفتنی بود که مقام نبود.
* در نماز با تمام وجود نماز میخواندند؛ تا حدی که در نماز به شدت عرق میکردند. در حرم چنان حالی پیدا میکردند که گویی در انجا انرژی میگیرند.
منبع:www.abna.ir